“Een voorbeeld daarvan is de verzachting van de zeden, wat ertoe leidde dat de dwingende noodzaak om zichzelf te verdedigen is weggevallen.”
Machiavelli als voorloper van Nietzche. Zowel hij als Plato vonden dat keihard liegen moest kunnen in het belang van de goede zaak. Ook Kautilya en Sun Zi stonden op dit standpunt. De verontwaardiging die mensen met een Christelijke achtergrond voelen tegenover leerstukken als Pekuach Nefesj komt dus door een uniek wereldvreemde moraal. Als gevolg hiervan slaan dit soort mensen volkomen door naar het andere uiterste. De gevolgen zijn bekend.
Het denken van Niccolo Machiavelli (1469 – 1527) betekende ongetwijfeld een keerpunt in de politieke filosofie. Hij rekende af met de Aristotelische teleologische denktraditie die het politieke denken domineerde. Hier stond politiek in het teken van het morele keurslijf van de ‘bonum commune’, dat een religieus keurslijf had gekregen door de Kerk. Zij kwamen samen in de christelijke theologie. Hierdoor moest Machiavelli afrekenen met zowel de Kerk als met de gangbare politieke filosofie die grotendeels op de antieke filosofen was gebaseerd. De bedoeling van deze tekst is te achterhalen waarin die machiavellistische filosofie een verandering betekende. Machiavalli’s streven naar een verenigd Italië dient bekeken te worden vanuit de praktische noodzaak, veeleer dan uit een nationalistisch streven naar eenheid. Dat zou een anachronisme zijn, aangezien nationalisme pas eeuwen later ontstaan is.
De politiek werd in de tijd van Machiavelli sterk bepaald door religie. Secularisme bestond in die tijd nog…
View original post 2,153 more words
oogenhand 